مرحوم طبرسی در تفسیر مجمع البیان از براء بن عازب نقل کرده است که روزی معاذبن جبل در منزل ابو ایوب انصاری، از حضرت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در مورد آیه یوم ینفخ فی الصور فتأتون افواجاً(337) سؤال کرد.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: ای معاذ! از امر عظیمی پرسیدی و سپس چشمان مبارکش را بست و فرمود:
ده طائفه از امت من به شکل‏های پراکنده محشور می‏شوند و خداوند آنها را از میان مسلمانان مشخص می‏فرماید.
برخی از آنها به شکل میمون و برخی دیگر به صورت خوک و عده‏ای از آنها وارونه خواهند بود؛ به گونه‏ای که پا در هوا و صورت بر زمین دارند، آنگاه با صورتشان روی زمین کشیده می‏شوند. گروهی نیز نابینا رفت و آمد می‏کنند. بعضی دیگر کر و گنگ‏اند و اندیشه نمی‏کنند. بعضی زبان‏های خود را می‏جوند و چرک از دهانشان جاری می‏شود به طوری که اهل محشر از بوی گند آن ناراحت می‏شوند. عده‏ای دست و پایشان بریده شده و برخی دیگر بر شاخه‏هایی از آتش آویزانند. عده‏ای از آنها نیز عفونتشان از مردار گندیده، بدتر است و بعضی لباس‏هایی از مس گذاخته شده به تن می‏کنند که بر بدنشان چسبیده است.
آنها که به صورت میمونند، سخن چینانند و آنهایی که به صورت خوکند، از کسب حرام تغذیه می‏کردند. اما رباخواران، وارونه هستند و قضاتی که در قضاوتشان ظلم روا داشته‏اند، کور محشور می‏شوند. مردم مغرور، کر و دلال هستند. دانشمندانی که به عملشان عمل نکرده‏اند و عملشان مخالف گفتارشان است، زبان خود را می‏جوند. دست و پا بریده‏ها کسانی هستند که همسایگان خود را آزار می‏دادند و سعایت کنندگان، آویختگان به شاخه‏های آتشند. آنهایی که مردم از عفونتشان ناراحتند و از مردار بدترند کسانی‏اند که از شهوت‏ها و لذت‏های حرام کامیاب شده‏اند و حقوق الهی را نپرداختند. آنهایی که لباس‏هایشان از مس گداخته شده در آتش است کسانی هستند که اهل کبر و فخر بوده‏اند(338).